26-04-2014, dag 017
Het schijnt bij Nova Scotia te horen; de grote wisselingen in het weer. De ene dag was het prachtig weer, de andere dag kan het helemaal omgeslagen zijn. We hadden die dag veel zon en de temperatuur werd 14° C. We zijn naar het centrum van Halifax geweest. Op de heenweg namen we gedeeltelijk de bus, zo hadden we ineens een hele andere wandeling.
Aan de kade in de haven vonden we het toeristenbureau, daar hebben we ons uitgebreid laten informeren over Halifax en Nova Scotia.

In een speciaalzaak voor autokaarten, atlassen, GPS-kaarten, e.d. kochten we een autoatlas die op iedere bladzijde dezelfde schaal heeft. Het werkt net als de wegenatlassen in Europa, bijvoorbeeld de wegenatlassen van Duitsland, Frankrijk of Groot-Brittannië. Als je van de bladzijde afrijdt, kun je zo omslaan naar de volgende bladzijde of er staat bij naar welke pagina je moet doorbladeren.
In Noord-Amerika werkt de gebruikelijke wegenatlas anders. Als je een auto-atlas van de bekende uitgevers koopt, dan is het één staat of één provincie per bladzijde. Van de detaillering van grote staten op één bladzijde blijft dan maar weinig over. Iedere kaart van een provincie of staat heeft een andere schaal.

In Halifax ligt de citadel, dit is een grote heuvel die boven de stad uitsteekt. In de periode van de Engelse overheersing is op deze heuvel een fort gebouwd. In dit verdedigingswerk zijn we niet zo geïnteresseerd. Wij waren erheen geklommen om een mooi uitzicht over de stad te hebben. Helaas hebben we ons rondje daar niet kunnen afmaken omdat het sluitingstijd was geworden.

Halifax op de Citadel	Halifax haven vanaf de Citadel

Halifax, schilderachtige huisjes	Overkant van de straat

Halifax amfibievoertuig	Halifax havenferry

29-04-2014, dag 020
De afgelopen nacht is het RoRo-schip de "Atlantic Concert" met onze kampeerauto aan boord, uit Hamburg vertrokken. Via de haven van Liverpool zal de boot doorvaren naar Halifax, waar het 10 mei zal aankomen.

We hebben een lange wandeling gemaakt naar de CAA (de Canadese ANWB). Hier hebben wat gratis autokaarten en gidsen van delen van Canada opgehaald. We kregen ook een campinggids mee.

Van Hetty en Henk hoorden we dat de boot pas op 11 mei zou aankomen en dat de douane 2 dagen nodig had om alles te regelen voor we de auto konden afhalen. Dat zou pas op woensdagmorgen 14 mei kunnen plaatsvinden.

We moesten hals over kop ons extra verblijf verlengen voor de dagen dat we opnieuw geen onderdak dreigden te hebben. Dat heeft wat voeten in de aarde gehad, maar het is ons opnieuw gelukt.

01-05-2014, dag 022
Het eerste wat we deze dag deden was onze verzekeringsagent bellen, die nam direct op. Er waren problemen geweest, waardoor het werk was blijven liggen. Ze zou alles opzij schuiven en eerst onze aanvragen verder behandelen. En inderdaad, diezelfde dag nog ontvingen we de aanvraagformulieren ter ondertekening. In een thuissituatie print je alles uit, krabbeltjes zetten, scan je de getekende formulieren en de nieuwe .pdf-bestanden stuur je op. We hadden geen printer bij ons en geen scanner, dus Rob liep even naar een copyshop 2 km verderop. Daar werd alles voor ons geregeld, alleen het signeren hebben we in eigen hand gehouden. De nieuwe .pdf-bestanden zaten ruim een uur later al weer op de mail.
We hebben gelijk een hard-copy laten maken van het ontvangstbewijs voor het afgeven van de kampeerauto in de haven van Hamburg, die zouden we nodig kunnen hebben als we de auto in Halifax gingen ophalen.

05-05-2014, dag 026
Met een taxi verhuisden we naar het volgende appartement. De chauffeur parkeerde voor het gemak de auto aan de overkant van de straat, het was een grote auto dus alles paste er in.
Toen we in de taxi zaten, kregen we allebei een nat achterwerk. De achterbank was kletsnat van de regen, tenminste dat vertelde de chauffeur; wat een kletsverhaal. De taxi reed een eind om en als we niets gezegd hadden, dan was de omweg nog groter geweest. Binnen in de taxi stonk het naar benzine. Dat was onze verhuizing met de taxi. Dat hebben we dus ook een keer meegemaakt.

De ontvangst in het nieuwe appartement was hartelijk. Na een korte uitleg was ons alles duidelijk. Het uitzicht was magnifiek, we zaten op de 15e etage en we hadden uitkijk in noordwestelijke richting. We konden de citadel in de ene hoek zien en het uiteinde van de Northwest Arm zagen we in de andere hoek van ons blikveld.

Appartement op 15 hoog

Uitzicht over de stad Halifax

09-05-2014, dag 030
Het was een mooie dag, de temperatuur liep op tot een graad of 14, de wind was koud. We maakten een wandeling naar het "Point Pleasant Park". Dit ligt op het meest oostelijk puntje van het schiereiland waarop Halifax ligt. Het park is in 2003 getroffen door een tornado, de schade was nog goed zichtbaar.
We hebben genoten van het park, er waren veel wandelaars en honden mocht er vrij rondlopen. Deze honden hadden het vooral voorzien op de vele eekhoorns die er rondhuppelden. Op de punt van het schiereiland konden we mooi over de Atlantische Oceaan heen kijken. We konden de boot met onze kampeerauto nog niet zien.

Halifax, Point Pleasant Park, eekhoorn

11-05-2014, dag 032
Nettie was vroeg op en heeft op het internet de aankomst van de boot met onze kampeerauto erop helemaal kunnen volgen. De boot is niet afgemeerd aan de auto-terminal, maar verderop aan een containerterminal. Het was zondag en we konden verder niets ondernemen. Henk en Hetty hebben doorgegeven dat ze de volgende dag naar Halifax zouden vliegen.

Het was Moederdag. Het was een cadeau dat de auto was aangekomen, vooral omdat de avond ervoor nog informatie doorkwam dat de boot een extra vertraging van 4 dagen zou hebben opgelopen, elukkig was dat een foutje. We hebben met de kinderen geskypet en natuurlijk ook met onze kleindochter.

13-05-2014, dag 034
Om half tien 's morgens waren we al bij het douanekantoor in Hollis Street en wie komen we tegen: Henk en Hetty. Zij waren al klaar bij de douane en gingen alvast naar de haven om hun auto af te halen. Wij gingen eerst bij de douane langs om de papieren te laten afstempelen. Met de goede papieren mochten we eindelijk de auto in de haven afhalen.
Met de taxi reden we naar de containerterminal. Henk en Hetty waren daar ook al. Alleen de chauffeur van het op te halen voertuig mocht het terrein op. Het duurde een tijd voordat de douane de auto had vrijgegeven en daarna moesten we een tijd wachten voordat onze papieren in orde gemaakt werden. Uiteindelijk is alles goed gekomen. Buiten de hekken hebben we elkaar met de auto's op de foto gezet.

GeoCruiser is gearriveerd in de haven van Halifax

Overleg in de haven met Henk en Hetty

Henk en Hetty reden achter ons aan met hun BigFoot en we reden naar het winkelcentrum aan Quinpool Road. Daar hebben we eerst bij Tim Hortons koffie gedronken, daarna hebben we boodschappen gedaan. Terug op de parkeerplaats bleek vooral de BigFoot veel belangstelling te hebben. Vrachtwagens in Canada en de USA hebben allemaal een flinke neus en in Europa is dat niet het geval en dat trekt dus de aandacht. Onze GeoCruiser is ook een bijzondere verschijning, maar niet zo opvallend als de BigFoot. Henk en Hetty kunnen daar nog hun lol mee op onderweg.
Bij ons in het huurappartement dronken we nog wat en daarna reden Henk en Hetty door naar hun hotel.
Wij hebben onze GeoCruiser rijklaar gemaakt, want de grote gele aluminium kist moest nog op het dak gezet worden. Deze kist is onze opslag voor spullen die we niet vaak nodig hebben, zoals winterkleding, reserve onderdelen, sneeuwkettingen, e.d.

Tijdens het reisklaar maken van de kampeerauto kwam een bewoner uit de straat waar we onze auto hadden geparkeerd eens poolshoogte nemen, hij was zeer geïnteresseerd in die vreemde auto vlakbij zijn huis. We vertelden hem van alles; hij bood ons aan dat we onze auto op zijn oprit konden zetten.
Een andere buurman, was driftig zijn straatje gaan vegen, toen wij met de auto bezig waren. We hebben hem gevraagd of de auto in de weg stond en we hebben hem een en ander uitgelegd. Voor die man was toen de druk van de ketel; wij bleken geen bedreiging en ineens was het straat vegen niet meer nodig.
Dat was een mooi leermoment voor ons.

Halifax, GeoCruiser bij het huurappartement

Vanuit het appartement op de 15e etage zagen we iemand om de auto heen lopen, weggaan, weer terug komen en er nog eens omheen lopen. Rob is even naar beneden gelopen om te kijken wat er aan de hand was. Iemand uit de straat waar de auto stond, herkende de afbeelding met Kokopelli op de auto en hij werd ook aangetrokken door de afbeelding van de DNA-dubbele helix graancirkel, al wist hij niet wat het was. Toen Rob dat vertelde werd de man nog enthousiaster.
Hij had over de snorkel een T-shirt met een afbeelding van Kokopelli gedrapeerd en een hangertje met Kokopelli over de spiegel gehangen als gift aan ons. Gelukkig hebben we de T-shirt terug kunnen geven. Het hangertje hebben we gehouden. We kunnen deze reis niet te veel souvenirs meenemen, want daar hebben we geen plaats voor in de auto. Onze souvenirs zijn de foto's die we maken.
Rob heeft nog een tijd met de opgewonden man staan praten.

Kokopelli T-shirt

14-05-2014, dag 035
De auto stond er nog, dat was toch wel heel fijn. We waren vlot ingepakt en de auto was snel volgeladen, misschien wel te vol. We moesten nog de spullen in de auto reorganiseren voor het kampeerleven onderweg. De reistassen voor de vliegreizen moesten nog worden opgeborgen in de kist op het dak. Na een laatste e-mail wisseling met Hetty en Henk borgen we ook de laptop op.

Eindelijk waren we onderweg. Het eerste wat gebeuren moest was diesel tanken en daarna zijn we nog naar de Walmart geweest voor boodschappen. Om twee uur in de middag verlieten we Halifax.
We reden naar het zuiden, Peggy's Cove zuidelijk van Halifax was ons doel. Het was nog geen uur rijden. De route daarheen ging over een kronkelige weg vlak langs de kust.
Peggy's Cove ligt op een landtong en kijkt uit over de Atlantische Oceaan. Er staan wat houten huisjes in allerlei kleuren en een vuurtoren. Het was eb, het haventje lag bijna droog, maar er lagen nog een paar vissersscheepjes half in het water en heel veel visnetten, touw en ander visgerei lagen op de kade. Na een wandeling door het dorp zijn we verder gereden, het liep tegen vijven het werd tijd een camping te vinden.

Peggy's Cove, vuurtoren	Peggy's Cove, vergane glorie

Peggy's Cove, haventje bij eb

Peggy's Cove, touwen

Peggy's Cove, haventje

Acht kilometer verderop in Glen Margaret vonden we camping Wayside Park. Het was erg rustig op die camping, vaste bezoekers waren er niet vanwege het koude weer. We hebben kamp gemaakt en daarna zijn we begonnen met het herpakken van onze GeoCruiser. Alles heeft in onze auto een vaste plek.
De camping was niet geweldig, de toiletgebouwen waren niet schoon, overal lagen en hingen bloedzuigers. Bij het vullen van de watertank kwamen we er achter dat we een andere aansluitwartel voor de kranen moesten zoeken, na wat improviseren kregen we toch de watertank vol.
Oh ja, de douche kostte hier een Loonie voor 10 minuten (een Loonie is de Canadese 1-dollarmunt).

15-05-2014, dag 036
De eerste nacht in onze kampeerauto slapen was weer als vanouds; we sliepen heerlijk.

Glen Margaret camping, bagage herpakken. Jaha, wij kamperen met een ladder!

Het werd een dag met oude houten huisjes in de meest bizarre kleuren; we reden naar Lunenburg. Dit stadje staat op de Unesco werelderfgoedlijst. Onderweg hebben we nog even een foto gemaakt van het dorpje Mahone Bay. Er stonden vijf kerkjes op een rijtje.

Mahone Bay, 5 kerken

In Lunenburg vonden we een parkeerplekje in het centrum. Het was een verzameling van bont gekleurde huisjes. We hebben er een aardige wandeling gemaakt en we zijn aan de haven geweest. Later zijn we om de baai heen gereden om op wat mooie overzichtsfoto's te kunnen maken.

Lunenburg, bankje of Montreal	Lunenburg, haven

Lunenburg, kleuren ... verzin het maar

Lunenburg, aan de haven

Willy's 4WD	Willy's 4WD

Onderweg werden we aangehouden bij een wegblokkade; de politie was waarschijnlijk nieuwsgierig en vroegen naar onze papieren, maar ze gaven eerlijk toe niet te weten wat ze moesten controleren. We mochten doorrijden.

In de campinglijst vonden we een camping die toevallig deze dag open ging voor het nieuwe seizoen. Het was een camping in Oak Hill. Net als de vorige camping was alles gedateerd. De langkampeerders waren volop bezig nieuwe trailers te parkeren en grote gasbarbeques te installeren. Wij hadden snel kamp gemaakt en konden nog van de laatste zon genieten.
Buiten in de natuur staat Nova Scotia bekend om de vele kleine vliegjes, die waren irritant, vervelend werd het toen ze begonnen te bijten.

16-05-2014, dag 037
We namen de kortste weg naar het Kejimkujik NP, dit park ligt centraal in het zuidwesten van Nova Scotia. In de volksmond heeft men het over "the Keji". Het is een zeer waterrijk nationaal park met een grote biodiversiteit en zeldzame flora en fauna.
Heel Nova Scotia is in het verleden bewoond geweest door het inheemse volk de "Mi'kmaq" (MicMac). In dit deel van Nova Scotia is de grootste verzameling van rotsgravures in Canada te vinden. In de Keji wordt nog een deel van de cultuur van de Mi'kmaq in stand gehouden.

Kejimkujik NP, lunchtijd	Kejimkujik NP, wat een rust

Net als de vorige camping, kwamen wij aan op de dag van opening voor het nieuwe seizoen. Bij de ingang van het park kochten we een jaarkaart (Discovery Pass) voor alle nationale parken, historische plaatsen en musea in Canada. We schaften er ook voor twee avonden stookhout aan. Bij kamperen hoort vuurtje stoken en iedere plek heeft zijn ijzeren stookplaats.
Onder het genot van een Belgisch biertje zaten we 's avond aan ons kampvuurtje.

Kejimkujik NP, kampeerterrein	Kejimkujik NP, kampvuur

17-05-2014, dag 038
We zouden er twee nachten blijven, dus deden we het rustig aan. We maakten een mooie wandeling langs het grote meer in het park. Tot onze verbazing kwamen we een slang tegen, niet groot, maar we bleven op veilige afstand. Verder zagen we in het park erg veel eekhoorns.
De bossen worden hier op een zo natuurlijk mogelijke manier onderhouden. Bomen en takken die vallen, blijven liggen, tenzij bezoekers er last van hebben of er schade door kunnen oplopen.

Kejimkujik NP, meer met veel eilanden	Kejimkujik NP, tonderzwam

Kejimkujik NP, Maritieme Kousenbandslang

Kejimkujik NP, varens lopen uit

18-05-2014, dag 039
We reden naar het startpunt van een hiking trail en we maakten een wandeling naar een petrogliefen site. Daar aangekomen, was alles afgesloten wegens respect voor de heilige plek van de inheemse bevolking. We hebben dus niets gezien, dat vonden we erg jammer. Er waren zo vroeg in het seizoen nog geen mogelijkheden een tour met gids te nemen.

Kejimkujik NP, replica's rotskunst

Onderweg naar de parkeerplaats werden we gevolgd door een Canadese auto, de bestuurder wilde onze auto kunnen bekijken en hij wilde er van alles over weten. Hij was blij dat hij niet te ver hoefde om te rijden.

Na de voettocht reden we richting de Bay of Fundy, we wilden naar de Digby Neck een heel langgerekt schiereiland, waar men walvissen kan kijken.
De auto maakte vanaf het ogenblik dat het ging regenen rare geluiden, maar bleef wel rijden. De laatste kilometers deden we het rustig aan. Op de camping hebben we de auto nagekeken. We hebben zelfs de voorkant met de Hi-Lift opgekrikt om te controleren of de voorwielen speling hadden. Alles leek in orde, op een los en loos contrastekkertje na, dat tussen de spatlappen in de wielkast uitstak. Dat moet uiteindelijk de oorzaak zijn geweest.

GeoCruiser op de HiLift krik

Aangekomen in Whale Cove bleek dat het seizoen nog niet door de walvissen was gestart. De eigenares van de camping vroeg of ze onze auto mocht fotograferen, want zoiets had ze nog nooit gezien. Intussen was het weer helemaal omgeslagen en brachten we een natte nacht op de camping door.

19-05-2014, dag 040
Het was slecht weer, dus dat was de beste tijd om afstanden af te leggen. We hadden ons programma aan het veranderde weer aangepast en we wilden zo snel mogelijk naar de USA, naar het Acadia NP in de Staat Maine.
In Moncton, in New Brunswick, vonden we een mooie camping. Veertig kilometer eerder zou er ook een camping zijn, maar dat leek meer een autosloperij dan een camping. Er stonden daar geen andere kampeerders.
Van de rare geluiden in de auto hebben we tijdens deze 450 km lange rit geen last meer gehad.

20-05-2014, dag 041
Op de camping in Moncton stond een HZJ79 met camperopbouw. De reizigers in deze kampeerauto waren Jürgen en Kerstin, zij kwamen uit Duitsland. Het stel was al acht jaar onderweg van Argentinië naar Canada. Zij hadden een gebarsten voorruit en wachtten op een nieuwe ruit, die uit Saskatoon moest komen.
Met z'n vieren en beide LandCruisers hebben we een fotomomentje gehad.

Moncton, Jürgen en Kerstin bij hun HZJ79 camper, naast de HZJ78 GeoCruiser

Het was voorlopig onze laatste dag in Canada. Onderweg reden we ineens door een bui insecten, eerst dachten we dat het begon te regenen. maar de auto bleef droog en de voorruit zat ineens vol viezigheid.

We reden langs Saint John, de hoofdstad van de provincie New Brunswick, naar de grens met de USA.
Bij de Amerikaanse douane moesten we uit de auto komen en mee het douanegebouw in. Daar kregen we weer de hele toelatingsprocedure te doorlopen: vingerafdrukken controleren, foto's maken, heel veel vragen en strikvragen beantwoorden. Uiteindelijk kregen we de bevestiging van het halfjaar visum (multiple entry) die we al in onze paspoorten hadden. Er werd een wit formulier in de paspoorten vastgeniet, dat we weer moesten afgeven als we het land verlieten. Het heeft wat veel energie gekost, maar eindelijk waren we in de Verenigde Staten van Noord-Amerika.
In Clifton vlakbij Bangor in de staat Maine vonden we een camping aan een mooi meer.

Clifton (Maine), uitzicht op een meer

Clifton (Maine), sleurhut (5th wheel) met 3 uitschuif serres. Slapen ze in een laatje?

21-05-2014, dag 042
Na een goede nacht met slecht weer trokken we verder. In de buurt van Bangor wees Annie (Truus, voor de meeste mensen {autonavigatie}) ons de weg naar een Walmart. Er moest eten gekocht worden en we hadden geluk met het vinden van het juiste kookapparaat. We wilden de Coleman 424 (Powerhouse) kopen, dat is het enige kookapparaat met twee branders, die op twee verschillende vloeibare brandstoffen kan branden. We kunnen in dit kookapparaat Coleman brandvloeistof en loodvrije benzine stoken. De prijs van dit apparaat viel ook mee.

We reden verder naar Acadia NP en in het bezoekerscentrum kochten we een jaarpas (Annual Pass) voor alle National Parks en andere federale recreatieparken in de Verenigde Staten. Voor $80,- heb je toegang voor een heel jaar voor één auto met passagiers.
Verderop in het park boekten we voor drie nachten een kampeerplaats. We zijn dan net voor de grote drukte weg. Amerika heeft dan één van de bekende vrije maandagen en dan gaat een groot deel van de Amerikanen in dat weekend erop uit.
We maakten een klein wandelingetje naar een uitkijk over zee. De snel opkomende zeemist dwong ons weer terug te gaan naar de auto.

Acadia NP, uitzicht op zee

Acadia NP, snel opkomende zeemist

Het is ons gelukt op een kampvuurplaats met wat droog aanmaakhout en papier, kletsnat hout aan het branden te krijgen.

Acadia NP, kampvuur

Vlak voor het vallen van de duisternis kwam een rondreizende Israeliër onze auto bewonderen. Hij had met zijn vrouw een grote camper gekocht en wilde vijf jaar lang, een half jaar per jaar in de States rondtoeren. Later hebben hem en zijn vrouw in hun camper opgezocht en hebben we nog een paar gezellige uurtjes zitten kletsen. Bij hen in de camper kwamen we er achter dat we een uur voor liepen op de klok. Bij het passeren van de Canadees-Amerikaanse grens waren we een tijdzone gepasseerd, dat hadden we niet in de gaten. We hadden dus nog een uurtje extra deze avond.

22-05-2014, dag 043
In de nacht werden we een aantal keren gewekt door het harde geluid van een zware scheepshoorn. Er moest een groot schip zijn binnengevaren in de haven van Bar Harbor, een klein stadje tegen het nationale park aan gelegen.
Eindelijk scheen de zon weer eens lekker. Het was een dag voor een mooie wandeling, dachten we. We reden eerst naar een zuidelijk punt op het schiereiland, naar Seal Harbor. Het was eb en we hebben er geen robben gezien. Een van de hoogtepunten van Acadia NP was Cadillac Mountain. Deze heuvel is 466 m hoog, men zegt dat dit de hoogste berg is aan de oostkust van de Amerikaanse continenten tot aan Rio de Janeiro.

Acadia NP, vanaf Cadillac Mountain met Bar Harbor en cruiseschip

Acadia NP, uitzicht

Acadia NP, cruiseschip

Zoals bijna alle attracties in de USA kun je er met de auto komen. Het uitzicht van verschillende uitkijkpunten was spectaculair. En inderdaad lag voor de kust van Bar Harbor een cruiseschip voor anker. Reddingssloepen voeren af en aan om de passagiers te gerieven.
Vanaf Cadillac Mountain konden we de vele eilanden langs de kust zien liggen. Het paden rond die heuvel waren te steil voor een lekkere wandeling, dat was jammer.
In het bezoekerscentrum hoopten we WiFi te vinden, tevergeefs. Men wist te vertellen dat in Bar Harbor enkele punten waren, waar we het internet op konden. We verwachtten e-mail en die we inderdaad, op een bankje met uitzicht over de haven, hebben ontvangen.

Bar Harbor vanaf Mount Cadillac

Bar Harbor, cruiseschip "de Maasdam" uit Rotterdam en een viermaster

Bar Harbor, achter de paarden aan

Acadia NP, merengebied

Route Halifax (Canada) naar het Acadia NP in Maine (USA)